Olifanten en bucket showers

Helaas, mijn tijd in het olifantenproject zit er al weer op. De afgelopen 4 weken zijn heel snel gegaan maar waren echt heel erg leuk. Bij aankomst in het dorpje Huay Pakoot kregen we allemaal een gastgezin toegewezen waar we iedere dag zullen slapen en eten. Mijn familie was echt super lief en ik had heel veel geluk mijn mijn slaapplek want het was het dichst bij base (een hut waar iedereen in de ochtend ontbeet en de hele dag chilled en alles). De meeste hadden minder geluk en moeten een steile helling op en af als ze naar hun huis wilden.
Daw was degene die voor me kookte en alles. Ze was 22 jaar en had een 7 weken oude baby! Jawel heb regelmatig met de baby op schoot gezeten met als enige nadeel dat baby's overdag geen luiers dragen in verband met de hitte en nou ja de rest kan iedereen wel raden. Gelukkig was Daw zo lief om af en toe mijn was te doen!

Het was allemaal heel basic. De meeste vrijwilligers sliepen in een bamboohutje naast het huis maar een aantal (waaronder ik) sliepen in een kamer in het huis. Het was letterlijk niets meer dan een houten kamer met een matras op de vloer en een mosquitonet maar heb er heerlijk geslapen. In de ochtend werd ik in het begin altijd wakker van de hanen die onder het huis liepen maar gelukkig ben ik iets gewend wat mijn nachten wat beter maakte dan die van een aantal anderen. De meeste kunnen maar niet wennen aan het gegil van de varkens (die beesten gillen en echt zo veel en hard zodra er iemand langsloopt of als ze eten krijgen of soms gewoon als ze er zin in hebben).
Het enige vreemde was dat ik door de kamer van 1 van de mahouts heen moest lopen om bij mijn eigenkamer te lopen. Echt heel eerlijk wij vrouwen mogen niet zonder bedekte schouders en knieen naar buiten maar meneer ligt daar iedere dag weer in zijn onderbroek. Heel charmant. Hij was wel schattig, jonger dan ik en het kostte hem 3 weken voordat die tegen me durfte te praten. (vrij bijzonder dat die niet tegen me durfte te praten maar wel in zijn onderbroek sliep iedere avond).

De badkamer hield in een hutje naast het huis met een grote ton water een hurk wc die je met een emmer moest doorspoelen en het zelfde emmertje gebruikte je voor een heerlijke koude douche, de bucket showers! Uiteindelijk waren ze best prima maar de eerste week was het nog best koud en waaide het veel dus stond je alsnog klappertandend je haar te wassen maar meestal waren ze beter dan sommige douches die je in sommige backpackers krijgt.

Doordat iedereen bij verschillende gastgezinnen sliep had iedereen goed contact met het dorp en behandelde ze ons niet als toeristen maar gewoon als onderdeel van het dorp. We werden dus uitgenodigd voor alle activiteiten die er waren en 1 daarvan was een begravenis. Als er iemand in het dorp overlijd dan mag de familie 3 nachten lang niet slapen. Dag en nacht zijn er mensen van het dorp aanwezig en is iedereen aan het eten en rijstwhiskey aan het drinken. Op een van de avonden zijn we er ook met een klein groepje heen gegaan. We zaten nog niet of de eerste rijstwhiskey shots kwamen al voorbij. Helaas tezamen met een schaal durian koekjes (die ik de volgende ochtend nog proefde, blech). In het midden van de grootste kamer stond de kist, gesloten, en constant waren mensen er om heen aan het lopen die allemaal dingen aan het zingen waren. Ze werden steeds afgewisseld door andere mannen en ook werden steeds de kaarsen aangehouden. Het was heel interessant om mee gemaakt te hebben!

Gelukkig waren er meer vrolijke dingen en heb ik 3 bruiloften meegemaakt. De ceremonies werden in de stad gehouden maar de recepties en afterparties in het dorp. De grootste die we mee maakte was de laatste woensdag van het project. De chaos begon al in de ochtend en aangezien de oom van Daw ging trouwen was het hele feest tussen mijn huis en die van Chloe in. Het hele huis was druk in de ochtend en ik ben zelf eerst op base gaan werken. Het duurde niet lang of we hoorde een varken gillen en we dachten eerst dat er misschien een hond achteraan aan het rennen was tot we mensen met stokken hoorde slaan en na iets van 5 minuten hield het gegil ineens op en dat was varken nummer 1 voor op de bbq bij de bruiloft. Het was niet heel fijn om aan te horen en het was een beetje jammer dat het na een kwartier tijd was voor het tweede varken en even later de derde. Een aantal van de mannen hebben gekeken geloof ik en het is een ritueel wat ze hebben (want het is blijkbaar heel mannelijk om een varken dood te slaan). Na het tweede varken liep ik zelf naar mijn huis om mijn camera te halen om er foto’s af te halen om op de computer te zetten en zag ik ineens dat het hok van het varken van mijn huis leeg was. Dat lieve beest zei me iedere ochtend goeie morgen met wat gegil en miste hem toch wel. Misschien wel beetje macaber om te zeggen maar hij smaakte wel erg lekker en iemand opperde dat ik in de ochtend goede morgen tegen mijn buik kon zeggen.

In de middag zijn we met een groepje van 5 bij de bruiloft gaan helpen. Het dorp van de bruid kwam aangereden en werden gesetteld in de woonkamer en wij werden geroepen om het eten rond te brengen. Ik moest moeite doen om mijn lachen in te houden om hun gezichten en hun gedachten waren vrij makkelijk te lezen: “Waarom zijn er hier blanken en waarom bedienen ze ons”. Achteraf hebben we er hard om gelachen en geeft toch een goed gevoel dat je door het dorp zelf niet als blanke wordt beschouwd maar gewoon als een persoon die daar woont. Na een berg ananas koekjes (waar iedereen verslaafd aan is) en een bbq met mijn eigen varken (die wel erg lekker was) begonnen ze aan de karaoke en begonnen wij met drinken want thaise karaoke is niet om aan te horen! Een beetje jammer dat het naast mijn huis was en er niet bepaald geluidsisolatie is! Oh en dat mijn huis vol lag met logees dus moest nog moeite doen om niet over mensen te struikelen.

Maar het doel van het project waren natuurlijk de olifanten. Er waren drie babies die in het dorp bleven en 2 groepjes met volwassen olifanten die in het bos waren. De groep werd iedere dag opgedeeld zodat er hikes waren naar de verschillende groepen en als je op een hike met de babies zat dan liep je eerst met de olifanten naar het bos waar ze vrij konden rondlopen. Wat zo anders is aan dit project ten opzichte van andere is dat er een soort van samenwerking is tussen de locals en ons. De olifanten zijn niet van het project maar van de locals en iedere olifant heeft een mahout. Het zijn allemaal olifanten die vanuit parken hierheen zijn gebracht en de mahouts verdienen hetzelfde salaris hier als wat ze zouden doen in een toeristen kamp waar mensen op olifanten kunnen rijden enzo. Het verschil hier is dat de olifanten overdag vrij kunnen rondlopen in de bossen. 's Nachts worden ze niet terug gebracht naar het dorp of een kamt maar worden ze aan een lange ketting vastgemaakt waar in de jungle ze ook zijn. Ze slapen hierdoor dus niet iedere avond op dezelfde plek en de kettingen zijn heel lang zodat ze wel kunnen rondlopen en eten wat ze willen maar het voorkomt dat ze de gewassen van mensen eten want dat kan er voor zorgen dat ze neergeschoten worden. In de ochtend worden de kettingen weer losgemaakt en kunnen ze doen en laten wat ze willen.

Wat wij deden was in de ochtend eerst naar de olifanten hiken en ze dan voor minimaal 1,5 uur volgen en data verzamelen. Na de anderhalf uur bleven we soms of gingen we terug dat was een beetje hike afhankelijk. De ene hike zit je ergens je te vervelen omdat ze dik struikgewas in lopen en je ze niet kan zien (wat jammer is voor jezelf maar het is goed dat de mahouts ze laten gaan en staan waar ze willen en ze niet uit het struikgewas halen zodat wij ze beter kunnen zien). Een andere hike loop je jezelf kapot omdat die beesten het op een lopen zetten en verbazingwekkend snel super steile hellingen op lopen wat hilarisch is om te zien (heel subtiel zijn die beesten niet) totdat je bedenkt dat je er zelf achteraan kunt gaan. Wat gepaard gaat met meestal veel gelach en vallende mensen.

Ook deden we 2 keer in de week health checks waar we keken of alles goed was met de ollies en kreeg je dus regelmatig de kans om heel dichtbij ze te zijn. De eerste week was alles nog een beetje spannend maar na een week was het de normaalste zaak van de wereld om daar met die olifanten te zijn. Het leuke van het observeren was dat je de persoonlijkheid van de olifanten ziet en zeker bij de babies was het heel grappig. Vooral omdat ze veel schrokken en ze de gewoonte hebben om naar ons toe te rennen als ze schrikken (aangezien er geen volwassen olifanten bij de babies zijn rennen ze naar hun mahout als ze bang zijn of naar ons) wat voor heel veel hilarische momenten zorgde. Ze maakte de hikes zeker heel erg interessant.

Meestal aten we lunch in het dorp maar 2 keer in de week aten we in het bos. De mahouts kookten dan noodles of iets in bamboo en leerde ons hoe we bekers enzo moesten maken van bamboo wat verbazingwekkend moeilijk is. Ik denk dat mijn eerste lunch in het bos toch wel de beste was omdat ze de olifanten hadden vast gezet (zodat ze niet ons eten zouden stelen) en we tussen de olifanten hebben gegeten.

Ook hebben we 1 keer een sleep out gedaan waar we in het bos sliepen en het was mega gezellig. Iedereen keek wel raar op toen er ineens een olifant langs kwam lopen (de mahout vond het een goed idee om zijn olifant naar de rivier te brengen en haar daar te laten overnachten maar daarvoor moest de ollie practisch door ons kamp heen, was die even vergeten denk ik of die mahout vond onze gezichten gewoon heel grappig op dat moment want we keken een beetje vreemd). Daarna hebben we de thaise versie van pannekoeken gemaakt wat niet eens op een pannekoek lijkt maar het is wel heel erg lekker. De volgende ochtend was ook vrij grappig want johanna en ik werden als laatste wakker en hadden heerlijk geslapen maar blijkbaar waren wij de enige en iedereen vervloekte ons omdat ze het zo koud hadden en wij het geluk hadden dat we een slaapzak mee hadden genomen op reis en die dus mee konden nemen op de sleepout.

In het laatste weekend op het project zelf zijn we naar Pai gegaan. Een klein stadje 5 uur rijden bij Huay Pakoot vandaan. We hebben heerlijk een kampvuur gebouwd en hebben daar een tijd gezeten en zijn daarna gaan stappen. Aangezien de meeste van ons lokale rijst whiskey uit het dorp mee hadden genomen, was het een goedkope en memorabele avond geworden laten we het daar maar bij houden. De volgende dag hebben we ons eerst stuk gelachen om de foto’s en de verhalen en zijn we daarna een brak ontbijt gaan halen. Chloe en ik besloten een scooter te gaan huren en rond Pai te rijden en ze heeft zelfs mij leren rijden (jawel heb op een scooter gereden en ben niet omgevallen en heb niemand aangereden en ik ben heel trots op mezelf).

De laatste week zijn we vooral druk geweest met de bruiloften maar hebben we ook nog een aantal super mooie wandelingen gemaakt. Alle ollies liepen in super mooie gebieden en iedere dag moesten we ze voeren (of nouja ik had geluk want precies mijn hike op maandag was met die babies en net die maandag kregen ze extra voer ivm vitamines, de andere hike kregen de ollies van die kuddes net hun medicijnen en de laatste hadden de mahouts ineens fruit voor net die kudde meegenomen dus had geluk). Maar dat maakte de hikes wel net iets interessanter al was het jammer om afscheid te nemen van de ollies. Vooral de baby Lulu en de oudste ollie Tong Dee ga ik heel erg missen.

Maar na alle avonturen hier moet ik helaas weer verder al staan er veel leuke dingen op het programma. Eerst op visa run naar singapore, vervolgens meeten met een goeie vriendin van het project. Daarna weer in me uppie in de eilanden maar niet voor lang want de laatste week van me vakantie komen 2 andere meiden van het project ook overgevlogen naar de eilanden en gaan we naar de half moon party!! Ik ben benieuwd wat het gaat worden maar vast en zeker leuk!